De nieuwe Parelduiker bevat naast het tweede deel in de serie over Literair Leeuwarden, nog twee opmerkelijke stukken:

Ongepubliceerd verhaal van Curzio Malaparte: Febo, een bovennatuurlijke hond

De Italiaanse schrijver Curzio Malaparte (1898-1957) hield van honden, vooral hazewindhonden. Zijn lievelingshond Febo was hem het dierbaarst van allemaal. Het dier verlichtte zijn ballingschap op het Eolische eiland Lipari en wist zijn baas te inspireren. In Febo cane metafisico, dat in 1998 postuum als zelfstandige boekuitgave verscheen en nu voor het eerst in Nederlandse vertaling verschijnt, richt Malaparte in de vorm van een korte biografie van zijn beste vriend een monument voor hem op.

Pier Maria Pasinetti: een vergeten Venetiaanse Proust

Werkend aan haar boek over schrijvers in Venetië stuitte Hein Groen op de vrij onbekende auteur Pasinetti (1913-2006). Geboren en getogen in Venetië verdeelde hij zijn tijd vanaf 1950 tussen zijn geboortestad en Amerika, waar hij in Californië hoogleraar vergelijkende literatuurwetenschap was. Een trilogie, die zich voor het merendeel in Venetië afspeelt, vertaalde hij zelf in het Engels. Gore Vidal verbaasde zich erover dat het zo lang had geduurd voor er een Venetiaanse schrijver was opgestaan die hetzelfde betekende voor Venetië als, bijvoorbeeld, Marcel Proust voor Parijs. Het eerste, meest populaire deel van de trilogie, Rosso veneziano (1959), is volgens liefhebbers hard toe aan een herontdekking.