In dit themanummer naar aanleiding van de Boekenweek vier verhalen over schrijvers en kunstenaars die ieder een ‘andere’ kant van de natuur leerden  kennen.

Joris van Casteren volgde de voetsporen van Gerard Bilders (1838-1865). In het vieze Amsterdam ging deze jonge schrijver en landschapsschilder op tragische wijze ten onder. Tot op zijn sterfbed, in een benauwd pand aan een stinkende gracht, hunkerde hij naar de natuur en het buitenleven.

Madelon de Keizer schrijft over Albert Verwey. Anders dan diens vriend Willem Kloos, die het bij de stad en zijn verlokkingen hield, koos Verwey na zijn huwelijk met Kitty van Vloten voor een leven dichter bij de natuur en stichtte met haar een gezin in een huis op een duin te Noordwijk. Zij zetten zich in voor het herstel van de band tussen mens en natuur, die door de verstedelijking teloor dreigde te gaan.

Nescio bezong, zo schrijft biografe Lieneke Frerichs, onbezorgd de schoonheid van zomerse glooiende korenvelden, terwijl hij met zijn dochters door Noord-Frankrijk fietste.

Willem van Toorn ten slotte zette zich op initiatief van kunstschilder Willem den Ouden in voor zorgvuldige, vernuftiger dijkverbeteringen die het Nederlandse rivierenlandschap zoveel mogelijk zouden sparen, aldus Marco Daane. Hij laat zien dat Van Toorns betrokkenheid hierbij ook sporen heeft achtergelaten in zijn literaire werk.